Από μικρά παιδιά στην Αγέλη Λυκοπούλων, τα μικρά Λυκόπουλα περιμένουν με χαρά να λάβουν μέρος στην πορεία νίκης -γιατί αυτό είναι η παρέλαση- εκφράζοντας με τον δικό τους τρόπο, όχι το σεβασμό, την πειθαρχία και την υπακοή σε κάποια ανώτερη κρατική αρχή, αλλά την ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για τη δική μας Ελευθερία.
Οι εθνικές επέτειοι δεν είναι μια ευκαιρία για να μείνουμε σπίτι, καθηλωμένοι στην τηλεόραση παρακολουθώντας παιδικά προγράμματα, ούτε για τους μεγαλύτερους ευκαιρία για κάποια βόλτα, μία αργία, όπως οι άλλες...
Οι Πρόσκοποι το γνωρίζουν αυτό καλά και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη πρόσκληση στο κάλεσμα της
Συνείδησης. Από το προηγούμενο βράδυ ετοιμάζονται ψυχικά για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό... προς Θεού! Όχι για να αποσπάσουν το χειροκρότημα και μια αναμνηστική φωτογραφία! Αλλά για να μην μειώσουν με την εμφάνισή τους την τιμή και το σεβασμό στους τιμώμενους, που κάποτε έζησαν, και που φρόντισαν με το θάνατό τους να γράψουν στις καρδιές μας την ελάχιστη υποχρέωση που τους οφείλουμε: να μην τους ξεχνάμε. Και στους καιρούς μας, η συμμετοχή στην παρέλαση είναι αυτή η υπενθύμιση, ένα "μη με λησμόνει" στο μνημείο των πεσόντων.
 |
| Το άνθος του φυτού: "μη με λησμόνει" (Myosotis). |
Θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά και τις ευχαριστίες μου στις οικογένειες των παιδιών μας που δεν έμειναν σπίτι και συμμετείχαν πρόθυμα στην παρέλαση. Είκοσι παιδιά απ' όλα τα τμήματα του Συστήματός μας βρέθηκαν στην πόλη της Κέρκυρας, ενώθηκαν με τους αδελφούς μας από τα Συστήματα της πόλης και χάρηκαν την ημέρα. Και του χρόνου παιδιά!
*Το κείμενο απηχεί τις σκέψεις και τις ιδέες του γράφοντος, και όχι απαραίτητα της ίδιας της Κίνησης.
